"Tijdens de eerste zelfpublicatie van mijn boek ontving ik e-mails van mensen die zichzelf herkenden, anderen erin herkenden en het vervolgens ontkenden. Sommigen wilden dat ik passages veranderde, anderen maakten verwijten. Dat sommige mensen daarna afstand namen? Ik kon er alleen maar om lachen. Ik ben er niet rouwig om — het is mijn verhaal, en de rest mogen zij zelf interpreteren."

Waarom schreef je Verloren stilte?

“Ik schreef het om te overleven. Om te voelen wat pijn en hoop samen doen. Om te laten zien dat zelfs de donkerste geheimen een weg naar heling kunnen vinden. Het was een manier om adem te halen in een wereld die soms te hard, te stil of te zwaar voelt. Elk woord dat ik opschreef voelde als bevrijding, alsof ik een stukje van mezelf terugvond dat al te lang opgesloten zat. Wat iemand heeft meegemaakt, definieert je niet; het leert je luisteren, voelen, en kiezen voor jezelf.”

Het boek gaat over zwijgen en de kracht van stilte. Waarom dit thema?

“Er zijn verhalen die nooit verteld worden, omdat woorden tekortschieten of omdat je bang bent dat niemand ze kan dragen. Verloren stilte laat zien dat spreken geen breuk is, maar een bron van kracht. Dat stilte geen leegte hoeft te zijn, maar juist een plek waar heling begint. Anna Claire ontdekt dat gevoelens benoemen en delen je niet zwakker, maar sterker maakt.

Wat het verhaal ook laat zien, is dat veel pijn en patronen erfgoed zijn — onzichtbare erfenissen die we meekrijgen. Sommige personages vertonen schadelijk gedrag, zoals misbruik of manipulatie, maar hun keuzes komen voort uit wat zij zelf hebben meegemaakt; ze zijn vaak zelf slachtoffer geweest. Dit maakt hun gedrag niet goed, maar verklaart wel de complexiteit ervan. Het laat zien hoe moeilijk het is om te breken met de pijn die je hebt geërfd, en hoe krachtig het is wanneer iemand besluit dat het bij hen stopt.

In het echte leven reageren mensen soms met ontkenning, verwijten of afstand, omdat ze nog worstelen met hun eigen kind pijn en niet weten hoe ze met de waarheid van anderen om moeten gaan. Het zegt iets over hen, niet over het verhaal of de schrijver.”

Wat hoop je dat lezers meenemen?

“Veel mensen dragen stilte als een mantel. Ze beschermt, maar houdt je ook gevangen. Ik hoop dat lezers voelen dat kwetsbaarheid geen zwakte is. Dat echte verbinding begint met jezelf, door durven voelen, durven spreken, durven zijn. Het gaat erom dat je ontdekt dat kracht en kwetsbaarheid naast elkaar bestaan. Soms begint de weg naar jezelf precies daar waar je dacht dat alles verloren was. En juist daar ligt de hoop.”

Wat maakt jouw boek anders dan andere verhalen over herstel?

“Verloren stilte is geen verhaal over eenvoudige oplossingen of snelle overwinningen. Het is rauw, eerlijk en diep intiem. Het neemt je mee in de stilte die pijn bewaart, in de momenten waarop angst en verwarring je lijken te verstikken, en in de zoektocht naar je eigen stem te midden van alles wat je zwijgen oplegt. Dit boek laat zien dat heling niet netjes of lineair verloopt; het is chaotisch, kwetsbaar, soms pijnlijk, maar altijd menselijk. Als lezer voel je naast Anna Claire haar adem, haar twijfels, haar hart dat telkens weer kiest voor zichzelf. Het is een verhaal dat je raakt, niet alleen omdat het herkent wat je misschien zelf hebt gevoeld, maar omdat het je laat zien dat kracht en kwetsbaarheid tegelijk bestaan — en dat juist dáár de moed begint.”

Hoe heeft schrijven bijgedragen aan het verhaal?

“Schrijven was heling. Op stille ochtenden liet ik emoties vrij, observeerde stilte en geluiden. Zo werd het verhaal intiem en voelbaar, alsof je naast Anna Claire zit en haar adem, pijn en hoop voelt. Ik schreef vanuit mijn eigen ervaringen, maar niet letterlijk zoals het in het boek staat. Het gaat om de emoties, de inzichten en de reis, niet om exacte gebeurtenissen uit mijn leven.”

Wat wil je dat lezers voelen?

“Dat hun verhaal ertoe doet. Dat stilte soms heling is en dat het oké is om jezelf de tijd te geven om te voelen, te rouwen en te ontdekken wie je werkelijk bent. Dat zelfs in momenten van verwarring of pijn er ruimte is voor hoop en verandering. Dat het mogelijk is om los te laten wat je tegenhoudt, en dat kracht en kwetsbaarheid naast elkaar kunnen bestaan. Zelfs als je dacht dat alles verloren was, kan er een nieuw begin zijn — en soms begint dat precies daar waar je dacht dat er geen weg meer was.”